30 maart 2016, Mijn huis wordt verkocht!

Ik werd het gezeur zat. Al maanden klaagde mijn betere helft over het ontbreken van een voor haar vriendinnen aansprekende echtelijke stonde waarop ik, murw gekwetterd, besloot te gaan zoeken naar een groot huis waarin ik zonder moeite mijn duifje dagen achtereen kon ontlopen.


Terwijl zij de bezemsteel voor die nacht had geparkeerd, nam ik plaats achter de flatscreen in onze woonkamer. Door het scherm aan te raken kwam ik snel terecht op Google waar ik een vergelijkingssite van makelaars zocht. Ondertussen natuurlijk wel in de linkerhoek van het scherm verder gekeken naar studio sport om daarmee dat restje mannelijkheid wat nog niet door de eerder genoemde lieftallige deerne vakkundig de grond is was getrapt te koesteren.

Ah!
‘Online makelaars vergelijken’ op http://www.doitongoogle.nl/ belooft Google. Ik geef mijn woonplaats in en maak eerst een selectie op basis van de meningen van gebruikers. Meer dan 25 resultaten. Vervolgens op prijs (de term courtage is in 2014 afgeschaft, niemand wist meer wat het betekende), en dan op het al dan niet aanbieden van deeldiensten. Er blijven 9 kantoren over, met een score variërend van 9,6 tot 7,8. Eens kijken wat mijn mede-consumenten te vertellen hebben. Ik vermaak me een half uurtje met het lezen van de vaak eerlijke, en soms oneerlijke recensies van mensen die van de diensten van deze makelaars gebruik hebben gemaakt. Ik neem niet de 9,6 (die blijkt gespecialiseerd in appartementen in een buurt waar Cruella nog voor geen scheepslading botox gezien wil worden), maar klik door naar de website van 8,4. In de bijdragen van zijn klanten komt de warme benadering als een rode draad tevoorschijn, en dat spreekt me aan.

Ik beweeg mijn handen behendig over het scherm en ben onder de indruk van de zee aan informatie die bij de huizen staat. Niet alleen van de makelaar, maar ook van de huidige bewoners. Persoonlijke foto’s, filmpjes en verhalen geven me een beeld van de emotie van het huis, de buurt, het leven in en om het aanbod. De informatie van de makelaar geeft me inhoudelijk vertrouwen.

Ik tik contact aan. Mijn scherm weet wie ik ben en verstuurd automatisch alle data aan de makelaar. Net op tijd, want Ajax scoort, dus met mijn rechterhand sleep ik snel het studio sport scherm over de volle breedte van mijn tv, terwijl mijn linker in de bak met borrelnootjes graait. Niet voor lang, want een helder ‘ping’ vertelt me dat ik mail heb. Studio sport weer aan de kant, een mail van de makelaar. Hij bedankt me voor mijn reactie, belooft morgen persoonlijk contact met me op te nemen en stuurt ter lering en vermaak alvast een overzicht van alle door hem verkochte huizen in mijn wijk in de afgelopen twee jaar, en een overzicht van de huizenmarkt voor mijn wijk in het algemeen. Door op een link in de mail te klikken kom ik terecht op zijn website, waar mijn gegevens al zijn ingevuld en waar ik kan aangeven op welke manier ik van de diensten van deze makelaar gebruik wens te maken.

Nou, ik kan nog wel een paar A-4 tjes door fantaseren, maar het is 22.53 uur, mijn vrouw (die niet Cruella maar Marieke heet, en in werkelijkheid de allerliefste, slimste en mooiste vrouw die er bestaat is, nee echt, mannelijke lezers, die van jullie zijn ook leuk, maar Marieke is het helemaal), wil gaan slapen ik dus ook, maar wie weet kunnen jullie zelf een bijdrage leveren aan het vervolg van deze blog. Dat kan bijvoorbeeld op http://www.wazzuptalk.com/ 

Truste.

Janetta was right

Twee maanden geleden
Ongeveer twee maanden geleden was ik op bezoek bij makelaar 2.0 Guru Janetta Dorsman. We hadden een ontzettend leuk gesprek, onder andere over de inzet van sociale media toen ze me vroeg of ik al twitterde. Ik ontstak in een tirade tegen twitter in het kader van wat de boer niet kent…

Janneta was niet onder de indruk en vroeg me hoe ik aan mijn twitter ervaring kwam. Waarop ik schoorvoetend moest toegeven nog nooit getwitterd te hebben, waarna ik haar plechtig beloofde er direct mee te beginnen, om aldus mijn vooringenomenheid te kunnen onderbouwen dan wel te ontkrachten.

Huwelijksaanzoek
Directe aanleiding voor deze blog is het huwelijksaanzoek wat Janetta kreeg, live, via twitter, tijdens een twitter event. Romantiek 2.0, helemaal van deze tijd, passend bij het bruidspaar. Het maakt niet uit hoe een stel azijnpissende vrijgezellen online reageert. Dat is overigens wel het mooie van social media, hoor en wederhoor. Ik vertelde mijn vrouw over het aanzoek en zij vindt het mega-lief. Mijn eigen aanzoek vond plaats tijdens het avondeten, tussen de aardappels en het toetje.

‘hey, we kunnen ook wel trouwen. Vet feest geven voor onze vrienden’.
‘Is goed, kun je de jus even doorgeven?’

Mooie dingen
Er gebeuren dus mooie dingen op twitter. Nog een voorbeeld; een van onze medewerkers vraagt via twitter hulp bij een strategie onderzoek. Een professor uit de VS biedt spontaal hulp aan, stuurt informatie en blijft begeleiden. Ongekend.

Minder mooie dingen
‘I ’m at de dokter’ (who cares)
‘ga nu slapen, twexit’(who cares)
‘net biefstuk met doperweten gegeten, erg lekker’ (who cares)
etc…

Sommige twitterianen lijken twitter te gebruiken als een soort chat waarbij ze elkaar in een gestage stroom berichten sturen die verder voor niemand interessant zijn. Toegegeven, ik heb nog niet veel ervaring, maar kan me voorstellen dat op enig moment de rest van de wereld zich dusdanig aan die tweets begint te irriteren dat de knop ‘unfollow‘ verleidelijk begint te lonken.

Huizen tweeten
Huizen tweeten door de makelaar lijkt me geen optie. Schieten met hagel. Of…..er moet een techniek komen waarbij je huizen kunt inschieten met relevante hashtags en er is een zoekmachine die consumenten in staat stelt op basis daarvan te zoeken. Daarbij kan ik me wel iets voorstellen..

Hoe dan ook
Had Janetta gelijk. Twitter is van toegevoegde waarde. Punt.

Makelaar vs. Schoonmaakster

Heb vorige week mijn huis in verkoop gegeven bij een makelaar. En dacht toen: stel dat het waar is. Dat er in 2020 geen makelaars meer zijn. Dat iedereen zijn huis zelf verkoopt via ingenieuze internet systemen. Serieus K%$^te voor mijn bedrijf. Daar kon ik niet van slapen waarop ik mijn vrouw wakker schudde voor urgent beraad.

‘Schatje’
‘Mwoah….wrotopgaslapengek’
‘Schatje, Prada heeft uitverkoop’
‘Wat? Ik ben wakker…ik ben wakker!’

Nadat het me gelukt was het zonnetje uit mijn leven wakker te krijgen zocht ik naar een manier om mijn zorgen met haar te delen.

‘Hey, poedeliewoepsie, jij wilt toch een schoonmaakster?’

Het is donker in onze slaapkamer, dus ik ben blij dat ze de huichelachtige grijns op mijn gezicht niet kan zien. Ze draait zich naar me toe en ik hoor de verwachting in haar stem als ze zegt:

‘Nou ja, wil, het lijkt me niet meer dan normaal. Al mijn vriendinnen hebben een schoonmaakster, ik werk hard en met de kids erbij is dat best druk. Als we een schoonmaakster nemen hoef jij voortaan op zaterdagochtend niet meer de beschimmelde restjes Nijntje koekjes van onder de keukenkastjes te schrapen’.
‘Ok, snap ik, lotusbloempje. Maar zijn we het erover eens dat we dan iemand inhuren voor werkzaamheden die we in feite ook zelf kunnen doen?’

Ze haalt haar handen even door haar extensions en denkt na. Ik weet uit ervaring dat dit even kan duren en maak van de gelegenheid gebruik voor een kort toiletbezoek. Na een klein kwartier ben ik terug.

‘Eeehm…Ja, dat is wel zo, maar daardoor hebben we meer tijd om leuke dingen met de kinderen te doen (lees: winkelen), bij onze vrienden langs te gaan (lees: winkelen) en om gewoon eens wat tijd te hebben voor elkaar (lees: winkelen)’.
‘Je hebt gelijk. En ik kan niet wachten om meer tijd met jou en de kinderen door te brengen. En eerlijk is eerlijk roomsoesje van me, wij zijn geen schoonmaak mensen toch?’
‘Nou, het is niet dat ik het niet kan of wil, het is een kwestie van priwowie…priogitij…priora…ehm…wat je belangrijk vindt.’
‘Klopt! Net als bij de verkoop van ons huis toch? Het is niet dat we het niet kunnen of willen. Maar het laten doen door een vakman is makkelijker en we weten zeker dat het goed gebeurt.’
‘Maar, manniepannie, je had beloofd dat de duizenden euro’s die we zouden besparen door ons huis zelf te verkopen in Botox mochten worden geïnvesteerd!’
‘Das waar, toch maar geen schoonmaakster dan?’

‘Hé, maar, huuuh?’
‘Laat maar, slaap lekker schatje’

Groeiversneller voor makelaars

Eye opener

Sinds 7 maanden nemen wij deel aan het programma Groeiversneller. Een initiatief van EZ om bedrijven snel te laten groeien. Dat programma was voor ons een eye-opener. En ik denk vaak aan een vertaalslag van het programma richting makelaardij.

Achtergrond

Korte achtergrond. Wij zijn in 2001 begonnen met ons bedrijf en dachten toen na drie jaar binnen te zijn om aldus zeven Aston Martins te kunnen kopen (voor iedere dag van de week één), al champagne drinkend in een Spyker speedboot langs de stranden van St. Tropez te kunnen varen, op de voorpagina van de Fortune 500 te prijken en in algemene zin walgelijk rijk en aanbeden te zijn. Is nog steeds niet gelukt. Not even close. Dan ga je als ondernemer nadenken. Wat zou ik anders kunnen doen?

The road
We groeiden weliswaar, jaar na jaar. Maar we hadden moeite om exponentieel harder te groeien. Om antwoorden te vinden op veranderende markten. En we hadden de neiging om opportunistisch en met onvoldoende focus de ´kansen van de dag’ achterna te rennen. Het ging ok, maar we wilden beter. We hadden naar ons gevoel een gebrek aan visie en strategie.

Ondernemersschool
Er is geen LOI cursus die je leert wat je dan moet doen. En het lezen van allerlei managementboeken is weliswaar leerzaam, maar biedt fragmentarisch informatie. Waarom is er geen ondernemersschool die je kan helpen? Die bleek er te zijn, het programma Groeiversneller.

Stap 1, je makelaarskantoor in 2015
Wat hebben we bij Groeiversneller gedaan? Eerst een gedetailleerde beschrijving van ons bedrijf gemaakt zoals we willen dat het eruit zal zien in 2015. Het eindpunt bepaalt dus. Onder begeleiding van specialisten en samen met een groep ondernemers die worstelden met dezelfde problemen als wij. Doe je ogen dicht en probeer het je voor te stellen. Jouw makelaarskantoor in 2015.

Stap 2, facing the brutal facts
Daarna een analyse van ons bedrijf zoals het anno 2009 was. Sterktes, zwaktes, kansen en bedreigingen. Confronterend, al helemaal omdat opnieuw specialisten en collega ondernemers je bevindingen aan een kritische toets onderwierpen. Maar het leverde wel een objectief beginpunt op. Waardoor we een strategie konden ontwikkelen om te komen van A naar B. Strategie? Mooi woord, maar wij dachten daarbij aan wat Bert van Marwijk en zijn mannen strategisch in gedachten hadden om wereldkampioen te worden en hadden er verder weinig kaas van gegeten. We kregen er les in. Lessen die direct toepasbaar zijn in de makelaardij. Want hoeveel makelaars kunnen antwoord gegeven op de vraag: op basis van welke strategie zij de komende vijf jaar gaan groeien? Kunt u het? Wij konden het zeven maanden geleden in ieder geval niet. Nu wel.

Stap 3, plannen
Voor de komende vijf jaar hebben we alle dingen die we moeten doen om te komen van A naar B ingepland. In grove lijnen weten we nu dus al wat we in de eerste helft van 2012 gaan doen. En dat geeft richting en focus aan ons bedrijf. Iedere medewerker weet welke kant we opgaan, waarom en wanneer.

Voor makelaars
Groeiversneller is niet één op één in te zetten voor makelaars. Maar het principe is uitstekend hanteerbaar. De drie stappen die hierboven staan zijn toepasbaar. Leren van collega ondernemers is toepasbaar. Leren over strategie is toepasbaar. Hoe precies hoop ik in de komende maanden uit de markt te horen. Onder andere van de lezers van dit blog, alle tien.

Grote borden

Prehistorische marketeers
Vanuit mijn auto zag ik vanochtend het ene na het andere verkiezingsbord. Je kent ze wel, van die borden die, een beetje scheef, tegen een lantaarnpaal zijn geplaatst. Foto’s van politici die proberen om op aanwijzen van een fotograaf betrouwbaar te glimlachen. Veel geld over denk ik, bij de politieke partijen. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat er één Nederlander is die denkt: ‘Hé, wat een vriendelijk glimlachende mevrouw, laat ik daar maar op gaan stemmen’. Welke prehistorische marketeer heeft de plaatselijke staatkundigen zo’n jaren 80 campagne geadviseerd?

Failliet systeem
Nu ben ik wat cynisch als het om politiek gaat. Mensen stellen zich verkiesbaar en komen in de oppositie of in de regering. Als ze in de oppositie komen gaan ze meer kiezers proberen te krijgen door de regering stelselmatig het regeren onmogelijk te maken zodat die zo snel mogelijk valt. Tegelijkertijd probeert de regering te regeren, maar dat lukt niet, omdat ze aan de ene kant door de oppositie in een lastige hoek worden gezet en anderzijds proberen om toch ook sexy te blijven overkomen bij de kiezers. Als het kabinet dan onvermijdelijk valt komen er verkiezingen, waarna de rollen (soms) worden omgedraaid. De opposanten komen in de regering die het werken onmogelijk wordt gemaakt door de voormalige regering die nu in de oppositie zit. Huh? Redelijk failliet systeem.

Langs de weg
Om even terug te komen op die borden. Vlak voor ik afsla naar mijn werk staat er een reclamebord van
20 X 20 meter, momenteel ingenomen door een makelaarsvereniging. Dit soort borden schijnt de verkeersveiligheid negatief te beïnvloeden. En daarnaast is het volgens mij een heleboel weggegooid geld. En dat geld kun je tegenwoordig toch veel zinvoller besteden? Zo’n landelijke reclamecampagne kost al snel een tonnetje of wat en daarvoor zou je een verschrikkelijke berg meetbaar resultaat bij Google kunnen kopen, een consumenten portal kunnen ontwikkelen om de dialoog met de klanten van je leden aan te gaan, voor alle leden gratis te koop borden kunnen aanschaffen, etc…

Ik probeer te bedenken wat er nu eigenlijk op dat bord stond. Ik weet het niet meer..