De beer van Sonsbeek

Het is weken geleden dat ik voor het laatst blogde, waarvoor excuses. Ter verdediging; ik was een week vrij omdat het tijd was voor het periodiek herstellen van de altijd onder druk staande balans tussen werk en privé.

Mijn huis staat op een steenworp afstand van park Sonsbeek, in het centrum van Arnhem. Sonsbeek is het bekendste park van Arnhem en het is ook het eerste monumentale stadspark van Nederland. Grote hoogteverschillen zijn een ideale basis voor de romantiek van het park. Op een betrekkelijk klein oppervlak is een volledig landschap nagebootst met bossen en bosschages, landerijen, waterpartijen en vista's, een landhuis en een moestuin, een hertenkamp en een belvédère.

Je kunt in Sonsbeek uren wandelen. Er worden concerten en culturele evenementen georganiseerd. Er zijn vijvers om te vissen, velden om te voetballen of te zonnen, er is te veel om op te noemen, en dat midden in het centrum van Arnhem. Kom ik zo op terug.

Ik sprak recent een collega ondernemer die vertelde hoe hij op een dag thuiskwam, de voordeur open deed, en daar zijn zes kinderen in de gang opgesteld zag staan, met zijn echtgenote ernaast. Zonder met haar ogen te knipperen stelde zij haar man voor aan een ieder van zijn eigen kinderen.
‘Kees, mag ik je voorstellen? Dit is je vader’.
Het was een signaal dat hij niet genoeg thuis was en vervreemde van zijn gezin. En zijn eega maakte hem dat zonder enige subtiliteit terecht duidelijk. Hij vertelde me dat hij eerst enorm kwaad was, en daarna dankbaar voor de les.

Terug naar park Sonsbeek. Wat, naast aan hertjes en koeien, ook een thuis biedt aan flinke aantallen zwervers. Ze kunnen er ongestoord verblijven en vaak is het er nog gezellig ook, in de zomer dan. Tijdens een wandeling door het park wees mijn vrouw me op een meer dan verwaarloosd uitziende zwerver en vertelde me zijn bijnaam;

‘de beer van Sonsbeek’

Die naam heeft hij gekregen omdat hij enorme gaten in de bodem van het park graaft waar hij in slaapt. Als ware hij een beer tijdens zijn winterslaap. Ik vond het wel een mooie titel, ‘de beer van Sonsbeek’, en op dat moment leek het me best lekker, beetje in het park hangen, bier drinken en als je moe wordt in je zelf gegraven hol kruipen en tukken maar.

‘De beer is vroeger ondernemer geweest. Jaren lang en met redelijk wat succes, geloof ik’. Hij had ook een gezin, vrouw, twee zoons en een dochter’ vertelde mijn vrouw.

We gingen op een bankje zitten, met een oog op onze zoontjes die uitgelaten achter onze hond aan renden. In de verte zat de beer van Sonsbeek, een deken om zich heen geslagen, heen en weer bewegend onder een treurwilg, in de schaduw.

‘Toen zijn jongste kind elf was, en zijn oudste zestien had hij het gevoel dat door zijn vele werken hij veel gemist had van hun jeugd’
ging mijn vrouw verder.

‘Hij besloot zijn leven te beteren voor het te laat was en nam zijn gezin mee op vakantie om te proberen wat van de verloren tijd in te halen. Toen kreeg de auto kuren langs een weg in Frankrijk’.

Mijn vrouw kijkt lang naar de beer die in de verte een slok uit een blikje bier neemt.

‘Hij ging hulp halen terwijl de rest van het gezin wachtte en op de kaart de te volgen route nog eens bekeek. Toen hij ongeveer twee honderd meter bij zijn auto vandaan was werd die frontaal geraakt door een vrachtwagen waarvan de chauffeur is slaap was gevallen. Hij was in één seconde zijn hele gezin kwijt.’

De mobiele telefoon en laptop zijn de rest van de vakantie niet gebruikt. De boodschap van de vrouw van  een collega ondernemer, van mijn eigen vrouw en van de beer van Sonsbeek was duidelijk.